De bruiloft (1)

 

Over negen dagen gaat mijn dochter trouwen

En daar ben ik oprecht gelukkig mee

Hoop zo dat het de dag van haar leven wordt

En ze voor altijd echt gelukkig zijn die twee

 

Maar de stormen in mijn kop worden steeds sterker

De tweestrijd tussen blijdschap en gemis

En als ik haar weggeef zal het zijn hoogtepunt bereiken

En verscheurd worden omdat Els er niet echt is

 

En het vreemde is, ik kan het zelf niet plaatsen

Ik snap de reden niet van mijn verdriet

Kan er dus feitelijk met niemand over praten

Dus hoop ik maar dat niemand t merkt of ziet

 

Ik heb dit altijd gevoeld als hét moment

Dat mijn belofte naar Els is nagekomen

Een soms bittere strijd succesvol afgesloten

En het resultaat slechts alleen van kunnen dromen

 

Want mijn beertje heeft het super gedaan

En plukt de bekroning van haar eigen strijd

Een wereldbaan, een huis en een wereldvent

Ik ben zo enorm trots op mijn kleine meid

 

Thuis wordt mijn afzijdigheid niet echt begrepen

Moet me nog steeds aanzetten mijn pak te passen

Heb naar mijn schoenen nog niet eens gezocht

Of ik ook de ochtend kom, nog uit te vlassen

 

Het is mijn strijd, hopelijk mijn laatste strijd

Nimmer verwacht dat die zo zwaar zou zijn

Zeker omdat ik van niemand mag verwachten

Begrip te hebben voor m’n angst, verdriet en pijn

 

Het gemis, de strijd zullen door mijn hoofd gaan flitsen

Op het moment dat ik haar aan Vincent geef

De belofte volbracht, mijn uiterste best gedaan

Beseffend dat Els nog in onze harten leeft

 

Wees niet boos op Papsie, Isabelle

Je weet, ik doe álles voor jou geluk

Mijn verdriet ligt niet bij jou, maar bij mamma

Dus maak je om mijn tranen nou niet druk

 

Mijn hart zal stralen van oprechte blijdschap

En met trots zal ik je daar zien staan

Maak het de superdag van jullie leven

En blijf gelukkig door het leven gaan

 

 

 

 

Home
Onze veestapel
Gedichten
Media
PSP