De bruiloft (1)
Over negen dagen gaat mijn dochter trouwen
En daar ben ik oprecht gelukkig mee
Hoop zo dat het de dag van haar leven wordt
En ze voor altijd echt gelukkig zijn die twee
Maar de stormen in mijn kop worden steeds sterker
De tweestrijd tussen blijdschap en gemis
En als ik haar weggeef zal het zijn hoogtepunt bereiken
En verscheurd worden omdat Els er niet echt is
En het vreemde is, ik kan het zelf niet plaatsen
Ik snap de reden niet van mijn verdriet
Kan er dus feitelijk met niemand over praten
Dus hoop ik maar dat niemand t merkt of ziet
Ik heb dit altijd gevoeld als hét moment
Dat mijn belofte naar Els is nagekomen
Een soms bittere strijd succesvol afgesloten
En het resultaat slechts alleen van kunnen dromen
Want mijn beertje heeft het super gedaan
En plukt de bekroning van haar eigen strijd
Een wereldbaan, een huis en een wereldvent
Ik ben zo enorm trots op mijn kleine meid
Thuis wordt mijn afzijdigheid niet echt begrepen
Moet me nog steeds aanzetten mijn pak te passen
Heb naar mijn schoenen nog niet eens gezocht
Of ik ook de ochtend kom, nog uit te vlassen
Het is mijn strijd, hopelijk mijn laatste strijd
Nimmer verwacht dat die zo zwaar zou zijn
Zeker omdat ik van niemand mag verwachten
Begrip te hebben voor m’n angst, verdriet en pijn
Het gemis, de strijd zullen door mijn hoofd gaan flitsen
Op het moment dat ik haar aan Vincent geef
De belofte volbracht, mijn uiterste best gedaan
Beseffend dat Els nog in onze harten leeft
Wees niet boos op Papsie, Isabelle
Je weet, ik doe álles voor jou geluk
Mijn verdriet ligt niet bij jou, maar bij mamma
Dus maak je om mijn tranen nou niet druk
Mijn hart zal stralen van oprechte blijdschap
En met trots zal ik je daar zien staan
Maak het de superdag van jullie leven
En blijf gelukkig door het leven gaan