Dertig jaren jong

(Danielle)

 

De mens wikt, maar god beschikt

Heeft mijn oma mij jong geleerd

We kunnen plannen wat we willen

Maar soms gaat het gewoon verkeerd

 

Haar strijd was moedig, misschien te lang

Ze was sterker dan we mogenlijk achtten

Moedig hield ze aan haar leven vast

Met alleen datgeen dat haar pijn verzachtte

 

Ze vocht voor haar twee kindertjes wellicht

Om nog even langer bij hun te zijn

Terwijl haar lichaam langzaam werdt verteerd

In een alles beheersend verdriet en pijn

 

Dertig jaren jong was ze

Je kan dan van oud niet spreken

Het leven speelt soms een verschrikkelijk spel

Is weer maar eens gebleken

 

Danielle lieve schat, het zit erop

Je hebt zo verschrikkelijk hard je best gedaan

Deze ziekte heeft je uiteindelijk ingehaald

En een eind gemaakt aan je aards bestaan

 

Zelfs in je laatste dagen vocht je nog

Met een ongekende moed en kracht

Ondanks de verschrikkelijke sporen

Door deze ziekte toegebracht

 

Als de kinderen ook maar half jou kracht bezitten

Zullen zij er best wel komen

Al zal het zwaar te bevatten zijn

Wat hun nu is afgenomen

 

Zij zullen samen met hun vader

Afmaken waar jullie aan begonnen zijn

Gezamelijk voor het verlies een plekje zoeken

Elkander troosten en verwerken van de pijn

 

Ik weet dat je over hen achtergebleven waken zal

En hun ooit weer in je armen zal sluiten

De mens wikt, en god beschikt

Het gaat mijn verstand echter ver te buiten